ΑΞΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Οι κοινωνικές αξίες εκφράζουν τις πραγματικές και βαθύτερες ανάγκες της κοινωνίας. Αποτελούν θεμελιώδες συστατικό για την συνοχή και την πρόοδο των κοινωνιών. Αποκρυσταλλώνονται σε γενικές αρχές και ιδέες που προσανατολίζουν και καθοδηγούντην κοινωνία και τα άτομα. Επηρεάζουν τις πεποιθήσεις μας και λειτουργούν ως κατευθυντήριοι άξονες για την αξιολόγηση των εαυτών μας και των άλλων. Οι αξίες είναι δημιούργημα της κοινωνίας, υποβάλλονται στα άτομα μέσω της κοινωνικοποίησης και υπάρχουν ανεξάρτητα από τις αξίες των ατόμων. Παράδειγμα: η οικογένεια, η αλήθεια, η εμπιστοσύνη κτλ. αποτελούν αξίες για την ελληνική κοινωνία, ανεξάρτητα από τη θετική ή την αρνητική στάση κάποιων ατόμων απέναντι σε αυτές. Γιατί οι κοινωνίες αποδίδουν μεγάλη σημασία στις αξίες; Διότι αποτελούν σημείο αναφοράς και συνδετικό κρίκο για τα μέλη τους. Διότι υπάρχει συναίνεση, συνεργασία και κοινή προσπάθεια για τη διατήρηση και προαγωγή τους. Οι αξίες –αρετές για τους αρχαίους Έλληνες– είναι συστατικό στοιχείο του πολιτισμού. Σχετίζονται με την ποιότητα, την ικανότητα και είναι ατομικά και κοινωνικά χρήσιμες. Οι αξίες–αρετές διδάσκονται μάλλον με το παράδειγμα παρά με τις θεωρίες.

Διακρίνονται σε διάφορες κατηγορίες (κάποιες αξίες υπάρχουν σε περισσότερες κατηγορίες). Ειδικότερα: α) Με κριτήριο το άτομο ή την κοινωνία διακρίνονται σε ατομικές: θάρρος, υπομονή, πίστη, αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη κτλ. και συλλογικές: αλληλεγγύη, προσαρμοστικότητα, ανεξαρτησία, ανεκτικότητα κτλ. β) Με κριτήριο τον τομέα της κοινωνίας διακρίνονται σε κοινωνικές: αλληλεγγύη, ανεκτικότητα, ευρύτητα πνεύματος κτλ., οικονομικές: εργασιακή και επιχειρηματική ηθική, εργατικότητα, περιουσία, κέρδος κτλ., πολιτικές: ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, διάλογος, συμμετοχή στα κοινά κτλ. γ) Με κριτήριο τη διάρκειά τους διακρίνονται σε σχετικές: έχουν ορισμένη διάρκεια και, συνήθως, δεν ισχύουν σε όλες τις κοινωνίες (τίτλοι ευγενείας, χρήμα κτλ.) και διαχρονικές: ισχύουν σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες (σεβασμός στους Θεούς, η μνήμη των νεκρών, απαγόρευση αιμομιξίας κτλ.). Όπως κάθε κοινωνία, έτσι και η Ελληνική έχει το δικό της σύστημα αξιών. Λέγοντας Ελληνική κοινωνία, εννοούμε γεωγραφικά το πλαίσιο του Ελληνικού κράτους, το οποίο έχει τη δική του έννομη τάξη. Κάποιες βασικές αξίες της Ελληνικής κοινωνίας, πουυπάρχουν και στο Σύνταγμα, είναι:Ο σεβασμός και η προστασία της αξιοπρέπειας του ανθρώπου.Η ελευθερία και η κoινoβoυλευτική δημoκρατία.Η προστασία της παιδείας και της ορθόδοξης παράδοσης. Η προστασία του φυσικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος. Η προστασία της διεθνούς ειρήνης και συνεργασίας. Η προστασία των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

1.3.2 Διαφοροποίηση των αξιών στον χώρο και στον χρόνο.Το ερώτημα παραμένει: υπάρχουν διαχρονικές-αιώνιες και απαρασάλευτες αξίες ή όλες είναι σχετικές προσωρινές και αφορούν συγκεκριμένη κοινωνία; Η ιστορία και η εμπειρία μάς πείθει για την προσωρινότητα ορισμένων αξιών, όπως ακριβώς μάς πείθει και για την αιωνιότητα ορισμένων άλλων αξιών. Μάλιστα, στην εποχή μας έχουν διαμορφωθεί νέες αξίες, οι οποίες έχουν καταστεί ή τείνουν να καταστούν παγκόσμιες. Τέτοιες είναι π.χ.: η ειρηνική συνύπαρξη και επίλυση των διαφορών, η καταπολέμηση της βίαςκαι  των ναρκωτικών, η προστασία του περιβάλλοντος. Αφού οι κοινωνίες δεν παραμένουν σταθερές αλλά μεταβάλλονται, επόμενο είναι να μεταβάλλονται και οι αξίες. Ειδικότερα: α) Μεταβολή στον χώρο. Κάθε κοινωνία βιώνει τις δικές της κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές, τεχνολογικές κτλ. συνθήκες. Γι’ αυτό και διαμορφώνει τις δικές της αξίες, που μπορεί να μοιάζουν ή να διαφέρουν από τις αξίες μιας άλλης κοινωνίας. Παράδειγμα: η αξία «εκπαίδευση» δεν έχει την ίδια σπουδαιότητα για όλες τις κοινωνίες. Επίσης, η αξία «φιλότιμο» είναι μια κατ’ εξοχήν αξία της Ελληνικής κοινωνίας. β) Μεταβολή στον χρόνο. Οι αξίες εντός της ίδιας κοινωνίας δεν παραμένουν σταθερές εσαεί. Δεδομένου ότι «τα πάντα ρει», οι συνθήκες της κοινωνίας αλλάζουν. Όταν λοιπόν μεταβάλλονται οι συνθήκες, μεταβάλλονται και οι αξίες, ως συστατικά των κοινωνιών. Το ερώτημα είναι, πώς μεταβάλλονται οι αξίες; Είτε βίαια μέσα από τη σύγκρουση των διαφόρων κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών κτλ. ομάδων, ή την πολεμική κατάκτηση ενός λαού, είτε αργά και αθέατα μέσα από την φθορά των παλιών και την υιοθέτηση καινούργιων αξιών. Κάθε άτομο και κάθε κοινωνία, ανάλογα με το επίπεδο ανάπτυξης, έχουν τις δικές τους ανάγκες. Οι ανάγκες επηρεάζουν και τη διαμόρφωση των αξιών. Το περιβάλλον είναι αυτό που ορίζει ποια «πράγματα» έχουν αξία, δηλαδή πρωταρχική σημασία, σπουδαιότητα για τη ζωή. Η ύπαρξη ατομικών και κοινωνικών αξιών, απαιτεί αξιολόγηση και ιεράρχηση. Ποιος και με τι κριτήρια κάνει την αξιολόγηση και ιεράρχηση; Γενικά, κάθε άτομο αλλά και κάθε κοινωνία κάνουν τη δική τους ιεράρχηση αξιών. 

1.4. Οι κοινωνικοί κανόνες. 1.4.1 Έννοια και κατηγορίες.Οι κοινωνικοί κανόνες είναι πρότυπα συμπεριφοράς, κοινωνικά αποδεκτά, με τα οποία ρυθμίζονται και αξιολογούνται οι συμπεριφορές των μελών της κοινωνίας. Η ύπαρξή τους είναι απαραίτητη για την κοινωνική οργάνωση, τη συνοχή και τη σταθερότητα. Υπάρχουν διάφοροι φορείς που θέτουν κανόνες, όπως: Οι γονείς για τα παιδιά τους. Η πολιτεία και οι εκπαιδευτικοί στο πλαίσιο του σχολείου. Η εκκλησία για τους πιστούς της. Τα διάφορα σωματεία, ενώσεις κτλ. για τα μέλη τους. Η πολιτεία (θέτει) τους νόμους που ισχύουν για όλους. Όταν κάποιο άτομο ή ομάδα παραβαίνει κάποιον κανόνα υφίσταται κυρώσεις. Οι κυρώσεις έχουν ως αποτέλεσμα: Τον εσωτερικό έλεγχο. Αισθήματα ενοχής, ντροπής, κατωτερότητας κτλ. Τον εξωτερικό έλεγχο. Κοινωνική κριτική, αποδοκιμασία, απομόνωση, ποινή κτλ. Υπάρχουν κανόνες που ισχύουν για όλα τα άτομα (π.χ. η απαγόρευση της κλοπής). Αλλά, υπάρχουν και κανόνες που ισχύουν για ορισμένα άτομα που κατέχουν διαφορετικές θέσεις και ασκούν διαφορετικούς ρόλους. Έτσι, άλλοι κανόνες αμφίεσης ισχύουν για έναν δημόσιο υπάλληλο και άλλοι για έναν καλλιτέχνη. Οι κοινωνικοί κανόνες διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: α) Αυστηροί και ελαστικοί. Οι αυστηροί ορίζουν με σαφήνεια ορισμένες επιταγές ή απαγορεύσεις (π.χ. υποχρεώσεις δημοσίου υπαλλήλου, απαγόρευση ανθρωποκτονίας κτλ.). Οι ελαστικοί αφήνουν αρκετά περιθώρια ελευθερίας και διαφοροποίησης στα άτομα (π.χ. κανόνες ομιλίας και εμφάνισης). β) Τυπικοί και άτυποι. Τυπικοί είναι οι γραπτοί κανόνες (νόμοι, καταστατικά σωματείων, κανόνες δεοντολογίας κτλ.), ενώ άτυποι είναι οι άγραφοι κανόνες (π.χ. ήθη, έθιμα, παραδόσεις, κανόνες συμπεριφοράς στις προσωπικές σχέσεις).

1.4.2 Σχέση κοινωνικών αξιών και κανόνων. Οι κοινωνικές αξίες εκφράζουν τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Είναι γενικές αρχές που προσανατολίζουν την κοινωνία και τα άτομα. Λειτουργούν ως κατευθυντήριοι άξονες για τις συμπεριφορές μας (καλές–κακές, δίκαιες–άδικες κτλ.). Το δίκαιο είναι ένα σύνολο υποχρεωτικών κανόνων που ρυθμίζουν την κοινωνική συμπεριφορά των ανθρώπων. Η συνύπαρξη απαιτεί υπευθυνότητα και την ύπαρξη του δικαίου. Και η ανάγκη για δίκαιο υπάρχει από τότε που οι άνθρωποι οργανώθηκαν σε κοινωνία. Υπάρχουν διάφοροι φορείς που θέτουν

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Παραπάνω αναφέρθηκαν διάφορες αξίες, όπως η ανθρώπινη ζωή, η ελευθερία, ο διάλογος, η περιουσία, το κέρδος κτλ. Κάποιες από αυτές τις αξίες η κοινωνία τις θεωρεί σημαντικές, γι’ αυτό τις καθιερώνει ως κανόνες. Επιπλέον, η πολιτεία αυτές τις σημαντικές αξίες τις προστατεύει με κανόνες δικαίου (π.χ. η προστασία της ελευθερίας, η προστασία της περιουσίας). Επομένως, η σχέση αξιών και κανόνων είναι άμεση, αφού οι κανόνες αποτυπώνουν τις αξίες.

1.4.3 Προσαρμογή, συμμόρφωση και κοινωνική ανανέωση. Η προσαρμογή, η συμμόρφωση και τελικά η ένταξη του ατόμου στην ομάδα και στην κοινωνία εξαρτάται, κυρίως, από το πόσο αποτελεσματικά έχουν μέχρι τώρα λειτουργήσει οι διάφοροι φορείς κοινωνικοποίησης και πρωτίστως η οικογένεια και το σχολείο. Αν το άτομο αυτονομηθεί έγκαιρα από την οικογένεια και μάθει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του, αν έχει προετοιμαστεί να αντιμετωπίζει την πραγματικότητα, αν έχει καταλάβει ότι δεν έχει μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις έναντι του εαυτού του και έναντι του κοινωνικού συνόλου, τότε δεν θα έχει προβλήματα προσαρμογής. Αντιθέτως, η ανεύθυνη κοινωνικοποίηση από την οικογένεια δεν βοηθά το παιδί να μεγαλώσει σωστά, με αποτέλεσμα την αδυναμία προσαρμογής του και ως εκ τούτου την εχθρική αντιμετώπιση της κοινωνίας, αλλά και τη στροφή του παιδιού σε αντικοινωνική συμπεριφορά (ναρκωτικά, χουλιγκανισμός κτλ.). Όπως η κοινωνικοποίηση έτσι και η προσαρμογή είναι μια διαρκής διαδικασία. Αφού τα πάντα γύρω μας αλλάζουν, όποιος δεν προσαρμόζεται μένει στο περιθώριο. Άλλωστε, όπως συνήθως λέγεται, η προσαρμογή είναι ένδειξη έξυπνου ανθρώπου. Το άτομο συνήθως προσαρμόζεται στους κοινωνικούς κανόνες και στα πρότυπα συμπεριφοράς που επιβάλλει η κοινωνία. Βέβαια, κάθε άτομο, ανάλογα με την προσωπικότητά του, δεν λειτουργεί μόνο ως παθητικός δέκτης, αλλά και ως πομπός, αφού στέλνει μηνύματα προς την κοινωνία και την επηρεάζει. Μεταξύ ατόμου και κοινωνίας υπάρχει μια διαλεκτική σχέση, μια διαρκής σχέση αλληλεπίδρασης. Δηλαδή, ανάλογα με τις περιστάσεις, η ευθύνη προσαρμογής άλλοτε ανήκει στο άτομο και άλλοτε στην κοινωνία. Επισημαίνεται ότι δεν τίθεται θέμα προσαρμογής, όταν το άτομο αμφισβητεί το υπάρχον κοινωνικό σύστημα και αντιδρά στην εκμετάλλευση και στη μαζοποίηση, στην μονοδιάστατη ανάπτυξη του ανθρώπου. Όταν δεν αρνείται απλώς το σύστημα, αλλά έχεισυνειδητή πρόταση για την αλλαγή του. Μια τέτοια αμφισβήτηση μπορεί να είναι σημαντικός παράγοντας κοινωνικής προόδου και κοινωνικής ανανέωσης. Αντιθέτως, μια καθολική και συνεχής αμφισβήτηση και άρνηση των πάντων μπορεί να δηλώνει είτε μιαπροβληματική κοινωνία είτε μια προβληματική προσωπικότητα. Εδω μπορείτε να αναγνώσετε τα δελφικά παραγγέλματα